Biz Boşandık Peki Ya Çocuklar?
Boşanmış ailelerin çocuklarında cinsel kimlik gelişimi nasıl
olacak diye sorular çok gelince hepsini toplayıp bir yazı dizisi haline
getireyim dedim.
Damdan düşenin halinden ancak damdan düşen anlar diye bir
atasözü var, çok severim.
Boşandığımız zaman oğlum yaklaşık 2 yaşındaydı. Boşandıktan
sonraki dönemde, oğlumun hayatında rol modelin eksikliğini en çok serbest oyun
anlarında gördüm. Sağlıklı ya da en azından parçalanmamış ailelerin çocukları
oyunlarında, birbirlerine ;
- - Karıcım salatayı hazırladım, sen de şunları
doğra diye bağırırken benim oğlumun konuyla hiçbir ilgisi yoktu ve oradan oraya
koşup zıplıyordu. O an bir aydınlanma yaşadım.
Hani hep sağlıksız bir inanış vardır, boşanmış ailelerin
çocukları da boşanır diye, bunun tam olarak nedenini o an keşfettim. Bir kadının ya da adamın nasıl sevildiğine şahit olmadıysan çocukken, sen de yetişkinliğinde birisini sevemiyordun, sevme biçimleri bile öğreniliyor aslında. Bir kadına ya da adama “iyi ve güzel davranmak” ne demek izlemediysen sen de çok zor iyi ve güzel bir adam/kadın oluyordun. Tamam anahtar kelime
görmesi izlemesiydi, o an için sadece bu yeter sandım. Sonra durumumu düşündüm. Benim annem babam hayatta değil,
eski eşimin annesi babası ayrı. Dayı uzakta ve evli değil, amca uzakta ve evli
değil. Yaşadığım çevrede ona göstereceğim sağlıklı bir evlilik yok. Nasıl
yapmalıyım nasıl?
Dedim ki pembe dizi izleteyim, açtım bayağı merakla da
izledi ama bu da değil dedim. Süper Baba var aklımda kalan onda da ilişki
örüntüsü hayalimdeki gibi değil. Türk
dizilerinde erkekler fazla ruhsuz, yabancı diziler bizim kültürümüze uygun
değil. Ah bu anne sağlıklı ilişkileri nasıl öğretecek?
Hep danışanlardan dinlediklerimden şu sonucu elde etmiştim,
D- E- N-E Y-İ- M ! Demek ki izleyecek, öğrenecek, sonra da deneyimleyecek. İnsan neyi isteyip neyi istemediğine ancak deneyimleri
sonucu sahibi oluyor, yanlış deneyimler yaşıyor, dibe çöküyor, ama illa ki bir
gün çıkıyor. Bir de sanki erken yaşlarda düşüşler ve dibe çökmeler yaşarsa, çıkması daha
kolay oluyor, örneğin aşk acısını lisede yaşayıp atlatabilmesi hem kendi
adına hem de toplumun onu kabulü adına daha kolay iken, kırk yaşında aşk
acısından hayatını tepetaklak etmesi saygı görmeyebiliyor.
Deneyim kazanması için nasıl yardım edebilirdim ona, en
kıymetli olan akran buluşturması idi. Deneyimi bu yazıyı okuyan herkesin ilişki kurabilmek ve yürütebilmek olarak algıladığını, bu yaş için aksini düşünmeyeceğine eminim. Bendeki oyun gruplarının muazzam etkisi
oldu, baktım bizimki birkaç ay sonra ben şununla evlenmek istiyorum, çünkü çok
güzel dans ediyor demelere başladı. (Ah oğlum iyi de yemek yapsın dedim ama
içimden:D) Sonra ilişkide olduğu arkadaşlarına sesli mesajlar atmaya başladı,
özledim deyip aramaları başladı, başka bir arkadaşından kızlara hediyeler
verildiğini gördü, ilişki sürdürmek için emek harcaması gerektiğini öğrendi.
Çok kaba davrandığı için bir kız arkadaşı seninle evlenmeyeceğim dedi mesela :)(Oh canıma değsin!)
Sevgili boşanmış anneler ve babalar ya da eşini kaybetmiş ve
tek başına mücadele eden anneler/babalar, eğer sağlıklı ilişkiler gösterme
şansınız yoksa kederlenmeyi bırakın ve evinize bolca akran davet edin.
Çocuğunuzdaki değişimlere inanamayacaksınız. Etrafınızda emsal teşkil edecek
bir yetişkin yoksa, onun cinsel kimlik gelişimi için inanın bana en kıymetlisi
bu.
(Devam edecek...)
