Oyun Atölyesi Açmak

Yazımda oyun atölyesi ve oyun evi olarak ele aldığım iki kavram olacak. Oyun atölyesi ebeveyn ile gelinen ve gelişimsel etkinlik yapılan işletmeler, oyun evlerini da saatlik bakım hizmeti bulunan yerler olarak ikiye ayırdım. 

Uşak'ta bulunan atölyeyi kapatmak üzere olduğumu duyan ve atölye açma fikri olan sağolsun ziyaretime geldi :) Ah neden olmadı, olduysa ne oldu, bizim de böyle bir hayalimiz var nasıl yapsak vs diye.. Hatta sadece Uşak'tan değil çevre illerden bile ziyaretime gelenler, telefonla arayanlar oldu. 

Oyun evi ve cafe hizmeti vermek aslında güzel bir hizmet, çocuklara doğrudan faydası olduğuna inanmasam da dolaylı yoldan faydası var. Şöyle ki: Arkadaşı ya da eşiyle rahat bir kahve içip sohbet edebilen anne rahatliyor, nefes alıyor, çocuğuna biraz daha sakin, daha anlayışlı davranabiliyor. Çocuklar için sosyallesmenin ötesinde faydası olduğuna inanmıyorum eğer çok kaliteli bir oyun evi değilse. Hatta dün yaşadığım olaydan sonra faydadan çok zararı olduğuna inanıyorum. 

Dün birkaç arkadaşımla Uşak'ta bulunan bir oyun evine gittik. Biz sohbet ederken çocuklar da içeride oynayacaktı. Oğlum tam 2 yaşında, içeri bıraktıktan 3 dakika sonra ağlayarak yanıma geldi. Kucağıma alıp görevli ablaların yanına gittim ne olduğunu anlamaya çalışarak -Neden ağlıyor bir bilginiz var mı dedim? -Aa dışarı mı çıkmış haberimiz yok dediler. (İçeride gorevli 3 abla ve 30 metrekare bir alan, en fazla 7-8 cocuk var:) ) Neyse peki, çocuktur dedim içimden. Sonra oğlum uzunca süre yanımdan ayrılmadı, çocuk doğa çocuğu, tüm gün dışarıda, kapalı alan sevmez zaten, bunu da normal karşıladım, onunla beraber arkadaşlarımın çocukları da girdiler, çıktılar, bir baktım biz çocuklarla beraber oturup yiyip içiyoruz :) 

Aradan zaman geçti,çocuklar boya yapmaya başladı, bizimki de arkadaşlarının yanına gidiyor geliyor vs derken birden görevli ablanın kızmasını ve oğlumun çılgınca ağlamasını duydum. Döndüm tepki vermeden olayı izliyorum. 20li yaşlardaki abla sepetin ucundan tutmuş diğer ucundan da 2 yaşındaki oğlum, biri kendi yanına diğeri kendi yanına çekiyor. Kızcağız bu arada ay bayılacaksın ağlama diyor sonra yasak buraya getirmek yasak demedim mi sana diye kızıyor. Donup kalarak olayı izledim sonra bizim arkadaş grubumuza döndü -Annesi kim dedi?- Benim, dedim, müdahele etmek istemedim. Kız buna da anlam veremedi suratındaki ifade değişti. -Ben hallederim bırakın, dedim gitti. Tam çıkacağımız sırada da -Gel barışalım dedi oğluma, oğlum sarıldı ve ona karşılığında bir lolipop verdi ( Bugüne kadar hiç lolipop yememişti, belki alerjisi var, belki şeker hastası? ) 

Bu olayı anlatma nedenim şu, oyun atölyesi açmak bence birikim, deneyim ve pedagojik donanım istiyor. Oyun evi açmak nispeten daha kolay, bir top havuzu, bir kaç şişme plastik şey yeterli oluyor. Buraya kadar kolay kısmı, zor olanı kurumlarda çalıştırdığınız görevli ablalar; birkaç eğitim alsalar, biraz kitap okusalar da 24 aylık bir çocukla böylesine inatlaşılmayacağını bilseler keşke... İş görüşmesinde ay ben çocukları çok severim, yeğenlerim ile hep oynarım demekten daha öte bir şey. Ya da biliyorum çok zor ama çocuklar ile ilgilenirken telefon kullanmasalar. ..

İnanıyorum ki gün geçtikçe daha bilinçli bir toplum olacağız. İnanmak istiyorum ya da 

Sevgiler,

Uzm.Psikolog- Oyun Terapisti

Serap Alaca